عشق
گاه همچو ماری بر دل می خزد
و طلسمش را
بر جان و دلت می افکند.

گاه همچو کبوتری کوچک
یک روز تمام بر لب پنجره ات
به اندوه می نشیند.

گاه همچو شبنم سرمازده می درخشد
و گاه از درون میخکی خواب‌آلود
بیرون می جهد.

گاه حیله گرانه تو را
از هر آنچه شاد و آرام است
دور می کند.

و گاه در هیات ویولونی دلتنگ
گریه و نغمه غمگین سر می دهد.

و عشق، زمانی که حتی باور کردنش هولناک است
در لبخند یک غریبه جا خوش می کند.

— آنّا آخْماتُووا
شاعر روس (۱۹۶۶-۱۸۸۹)
ترجمه: بهروز بهادری فر